వైశంపాయనుడిలా అన్నాడు.

'మార్కండేయా! క్షత్రియమాహాత్య్మాన్ని గురించి ఇంకా చెప్పవలసినది' అని యుధిష్ఠిరుడు అడిగాడు. (1)

మార్కండేయుడిలా చెప్పాడు. మహారాజా! వృషదర్భుడు, సేదుకుడు అనే రాజులుండేవారు. వారు నీతిమార్గంలో నడిచేవారూ. అస్త్రవిద్యలోను, ఉపాస్త్రవిద్యలోను నేర్పరులు. (2)

వృషదర్భునకు చిన్ననాటినుండి కూడా బ్రాహ్మణులకు బంగారం తప్ప మరేమీ ఇవ్వకూడదని రహస్యవ్రతం. అది సేదుకునకు తెలుసు. (3)

ఒకమారు వేదాధ్యయన సంపన్నుడైన ఒక బ్రాహ్మణుడు సేదుకుని చెంతకు వచ్చి, దీవెనలిచ్చి గురుదక్షిణకై యాచించాడు.

రాజా! నాకు వేయి గుర్రాల నివ్వండి. అని అడిగాడు. అప్పుడు సేదుకుడు "నీవు కోరిన గురుదక్షిణ నిచ్చే స్థాయి నాకు లేదు" అన్నాడు. (4-6)

నీవు వృషదర్భుని దగ్గరకు వెళ్ళు. ఆయన పరమధర్మజ్ఞుడు. బ్రాహ్మణా ఆయనను యాచించు. (7)

అప్పుడు బ్రాహ్మణుడు వృషదర్భుని దగ్గరకు పోయి వేయిగుర్రాల నడిగాడు. ఆ రాజు బ్రాహ్మణుని కొరడాతో కొట్టించాడు. (8)

"ఏ తప్పు చేయని నన్నెందుకు కొట్టించావు"? అని బ్రాహ్మణుడు రాజునడిగాడు. (9)

అడుగుతూనే శపించబోయాడు. అప్పుడు రాజు ఇలా అన్నాడు. బ్రాహ్మణా! నీవడిగినది ఇవ్వనంతమాత్రాన శపిస్తావా? ఇది బ్రాహ్మణులకు తగిన పనియేనా?" (10)

బ్రాహ్మణుడిలా అన్నాడు. రాజాధిరాజా! సేదుకుడు పంపగా భిక్షకై నీ దగ్గరకు వచ్చాను. ఆయన ఉపదేశం మేరకు నిన్ను నేను యాచించాను (11)

రాజు ఇలా అన్నాడు. ఈరోజు నాఖు వచ్చిన ఆదాయాన్ని రేపుదయం నీకు ఇస్తాను. కొరడాతో కొట్టి వట్టిచేతులతో ఎలా పంపుతాను. (12)

అని చెప్పి బ్రాహ్మణునకు ఒకనాటి ఆదాయాన్ని ఇచ్చాడు. అది వేయిగుర్రాల వెలకన్న ఎక్కువే. (13)

ఇది శ్రీమహాభారతమున వనపర్వమున మార్కండేయ సమాస్యాపర్వమను ఉపపర్వమున సేదుకవృషదర్భచరితమను నూట తొంబది యారవ అధ్యాయము. (196)